با گام هایی آهسته در خیابان می روم و بسیار محتاطانه مراقبم تا به چیزی برخورد نکنم. اما هر بار به یاد می آورم که این خود منم که به سر راه خود می آیم، و همه اشیا هویت مستقل شان را تنها به این دلیل دارند که من فروتنی کرده، از خدایی ام دور شده، و از آنها این استقلال را می خواهم.
فرجام نیچه: هارتموت لانگه
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر